Calisirken bebege bakmak

Özgür Emin son bir iki haftada daha fazla ağlamaya başladı. Eskiden masamda, klavyemin yanına yastık koyup, onu yanımda yatırıyordum. Sessizce yatıyor, beni izliyor, pencereden dışarıya bakıyor. Güzel güzel duruyordu. Aradabir yakalayabilirse kolumu yakalıyor, yalıyor ısırıyor, karnını doyuruyordu. Fakat artık bebeğimizi bunlar tatmin etmiyor. Yeni arayışlar içinde. Ne arayışı bilmiyorum, ama ağlamalarının artmasından, isteklerinin arttığını anlayabiliyorum.
Artık daha az yatmak, daha çok gezmek istiyor tontişimiz. Bu yüzden, şöyle bir çözüm bulmuştum: Çalışırken kanguruyu önüme takıyor, tontişi de içine oturtuyordum. Böylece bütün gün yatmak gibi monoton bir hayat tarzından bebek kurtuluyor ve sessiz duruyordu. Fakat birkaç günlük deneyimin ardından, tontiş bununla da yetinmemeye başladı. Kanguruya alındı mı, gezmek hareket etmek istiyor. Fakat nasıl? Bebeği gezdirirsem, ben çalışamıyorum. Ben çalışırsam, bebek ağlıyor. İkimizin arasındaki ilişki, bir kazan-kaybet ilişkisine döndü. Bunu nasıl kazan-kazan'a çevirebilirim, diye düşünüyordum.
Laptopu aldım. Belimin hizasına kadar gelen bir dolap var çalışma odasında. Laptopu onun üzerine koydum. Kanguruda, Özgür Emin, önümde laptop, ayakta çalışmaya başladım. İlkin Tontiş bu durumdan hoşlandı. Fena değildi. Hem kucakta, hem havada duruyor, emziğini tüttürüyor. Gayet hoş. Fakat sonra anladı ki, yeterli hareket yok. Yine ağlamaya başladı. Neyse, ben de biraz çalışıyorum, bir iki adım yürüyorum. Tontişle birbirimizi idare ediyoruz. Fakat arzular sınırsız. Özgür Emin giderek akıllanıyor. Zaman geçtikçe, Özgür Emin laptop önünde durur durmaz, hemen ağlamaya başladı. Öyle ki koşullanmış gibi. İki adım yürüyorum, susuyor. Laptopun önüne geçiyorum, hemen "ciyaaaak!!!".
Bu yüzden, bebek eşyası üreticilerine öneriyorum. Hareketli, karın hizasında küçük bir laptop masası yapıverin. Hem bebeğimiz gezsin, hem biz çalışalım. Her iki taraf da mutlu olsun.