O çatal benim... O çatal da benim

Geçtiğimiz Pazar günü Zeyneller ve Ömer Ağbiyle birlikte Çamlıcadaki kurufasulyeciye gittik. Tontiş her zamanki gibi bir dakika olsun durmadı. Sürekli bir hareket, sürekli bir muziplik. 
Bir ara, annesi çok yorulduğundan, tontişi bana verdi. Kucağımda oturuyordu. Benim de elimde çatal. Hemen çatalın kendisine ait olduğuna karar verdi ve uzanarak elimden aldı. Neyse dedim, başka bir çatal aldım. Bir an durdu, yeni çatalın da kendisinin olduğuna karar verdi, elindeki çatalı bıraktı, uzanıp benim elimdekini aldı. Neyse dedim, bari tontişin bıraktığı çatalı kullanayım dedim. Fakat bu sefer de kendi elindeki çatalı bıraktı, benim çatalımı yine aldı. Böyle belki 20-30 defa kendi elindeki çatalı bırakıp, elimdeki çatalı yeniden aldı. 
Bunları yaparken çok ciddi ve odaklanmış oluyor. Neyse, bu rutin hareketler sırasında biz de biraz vakit bulup, arkadaşlarımızla sohbet edebiliyoruz.